Otwarcie

Otwarcie

Skąd wiesz, czy nie jest każdy ptak, który swą drogę tnie powietrzną,

światem rozkoszy nieobjętym, co grzęźnie w zmysłach twoich pięciu?

William Blake Zaślubiny Nieba i Piekła

Podniosłem rękę

na głęboką źrenicę, ciemny krzyk

dochodzący spod mostów, Poniatowskiego i Łazienkowskiego, tych w Pradze i w Arnhem, i tego w Avinionie,

na bełkotliwą źrenicę, zamuloną, ale wiecznie otwartą

gębę z migotliwym językiem jak rozpuszczony w powietrzu ślimak

(Psy szczekają jak oszalałe na gwiazdy, na góry, na ciszę

i rak po dnie obiega całą ziemię).

Podniosłem rękę i wrzuciłem w smolisty nurt

swoją różdżkę, patyk na drugi filar

nieistniejącego, niemożliwego mostu

(pierwszy grzęźnie wśród zielonych łąk,

kołysze w swoim kamiennym brzuchu

uśpione słońce). Jego źrenica!

która nie patrzy,

która nie pokazuje w uśmiechu spod mięsistych warg

równych, złotych zębów, potężnych jak kamienie w murach Baalbek,

która nagina do swojej melodii pnącza winogron i wstrząsa lotem pszczół,

która wskrzesza cień gałęzi drzewa owocowego,

do której pną się mosty, Poniatowski i Łazienkowski, te w Pradze i w Arnhem, i ten w Avinionie,

szczególnie ten nieskończony most w Avinionie i jego odbicie w wodzie, dwoje bliźniąt

obejmujących się pod koroną oślepiającego Drzewa,

splecionych w jeden pień

pod koroną płonącą Drzewa,

komunia bez konsumpcji

radość bez upływu

za murami ogrodu

I opuszczamy, żegnamy, zapominamy szeroki

świat pełny świat Zawieszony świat, gdzie centrum rozsypało się

jak twarz powstała na moment z roju much, pszczół i żuków,

plany zmyliły drogi, a drogi zawracają i gubią się

na peryferiach, które zdają się nie mieć końca

(kamienie graniczne zarastają mchem i zmierzchem,

przybrzeżne boje zagarniane przez odpływ-przypływ).

I przywołujemy, witamy, pozdrawiamy szeroki

świat nieskończony świat Pływający świat, gdzie, jak się okaże,

istnieją tylko otwarte przejścia,

znaki wskazują tylko nowe kierunki,

a ołtarze wznoszą się w sypialniach

(i, co jest oczywiste, każdy oddycha jednym ciągle innym wiatrem

stąpa po jednej i tej samej ziemi

przekracza jedną ciągle inną wodę

podąża za jednym i tym samym ogniem

karmi się jednym i tym samym ciągle innym duchem).

Przekraczamy, przepuszczając nas

Otwiera się gigantyczna ręka

Chmur, kłęby to palce, wnętrze pełne bruzd,

Związane, spięte, choć każda część oddala się od innej.

Przechodzimy prze Bramę Rozkwitających Kwiatów -

– cudownie bosko bezwstydne

płatki i pręciki,

słupki i kielichy,

gdzie pyszni się kolor, dziecko światła;

Gdzie wślizgujemy się my, dzieci światła, w

Róż Tulipanów Lotosów –

– cudownie bosko bezwstydne –

płatki i pręciki, słupki i kielichy,

gdzie kryje się cień, starszy brat światła.

Roześmiana, w Aksamitnym Pokoju,

Jedynej Przestrzeni,

Mówi Księżna: Znajdziesz tu też miejsca

pełne ciemności, kręte nory, jaskinie i tunele,

miejsca wiecznego zmroku, często zapomniane.

Bo noc to nie pora, nie czas,

ale inna przestrzeń, świat zakamarków, kręte nory, jaskinie i tunele.

Szukasz ciekawostek i atrakcji?

Błyszczących powłok i migających napisów?

Znajdziesz zagadki, często zapomniane.

Mój miły podróżniku, tylko zamknij oczy,

a moje nurty porwą cię przez kręte nory, jaskinie i tunele,

opuścisz papierowe bóstwa

i zwiedzisz konstelacje przyjemności, często zapomniane.

Tak mówi Księżna do każdego z nas.

I przepuszcza nas.

* * *

[między 1995-1998]