Tranzyt kontrastów

Tranzyt kontrastów

Z mgły do światła z papierowym kubkiem na okruchy zaufania

Na słonecznym placu zapomnianego miasta nieustalony przybysz

Mgnienie niestabilności statystycznego błędu

W labiryntach liter marmurowe cienie zawiłości kamiennych snów

Odgrywają dramaty intymnej historii w otępiałych zaułkach

Słoneczny promień pełznie po wyblakłych obliczach ścian

Miasto zwinięte jak muszla migdałowy miraż

Ze światła w mgłę wymyślić siebie od nowa

Będąc bezkresną przestrzenią i ptakiem w locie

Będąc bezkształtnym morzem i kamieniem na dnie

Z powrotem przez znerwicowane tunele anorektycznego lotniska

Pośród wędrownych iluzji wytrąconych ze swoich trajektorii

Osiadając na betonowej powierzchni z pamięcią w chmurze

Spójrz jakie niebo jest głębokie dziś

* * *

Równoległe mosty

Równoległe mosty

Błękitne koła wznoszą się

Na promiennych osiach,

Rzeka w srebrnej biżuterii

Flirtuje ze słońcem,

Zza welonów przestrzeni

Dachy stroszą pióra.

Na równoległych mostach

Mijamy się z nieuwagą w dłoniach.

Nasze splecione przelotnie spojrzenia,

Jak znajome asonanse wśród obcych głosek,

Fragmenty szyfru do innych wersji świata,

Kryjących wzór opowieści o tym,

Czym nie jesteśmy, czego nie przeżyjemy.

Zbłąkani wśród nieużytków wyobraźni,

Uwalniamy planety z ich orbit.

Nomadzi zaludniają uśpione fabryki fetyszy,

Tropikalne pociągi zboczyły z torów wydajności.

Bezpańskie marzenia wygrzewają się

U stóp zmurszałych monolitów władzy i historii.

Zakwitają zegary, ulatują metalowe szkielety prawników.

Dżungla pragnień zawładnęła miastem powinności.

Rozpłynąłem się w tobie

I podpaliłaś mi niebo,

Aż widnokręgiem wstrząsnęły dreszcze.

Rubinowe cienie odnalazły

Szafirowe ujście rzeki.

Popłyniemy falą ognia

Pod lodem cynizmu.

Spłyniemy falą ognia

I zerwiemy mosty rozsądku,

Wydani na żer gwiazdom.

* * *

Kształt światła

Kształt światła

Wyrwani ze zgiełku bezbarwnych niepokojów

obciążeni niewygodnym bagażem ambicji

wyruszają na odkrycie samych siebie

w metalowych puszkach grzechoczą pytania

Obym jak najdłużej pozostał bez odpowiedzi

Przed wyniośle białą płaszczyzną

w oparach zmęczenia opada ze mnie przeszłość

Opróżniony z siebie podążam za gestem

by dotykiem odkryć kształt światła

Z niewielkiego prostokąta wyłaniają się

obnażone ciała i rozrzucone przedmioty

Proporcje i rezonanse krystalizują

w jednorodną całość z różnorodnych części

tak jak przyszłość jest głęboka i przejrzysta

trzeba tylko bez lęku patrzeć w głąb własnego serca

* * *

Rozproszenie

Powidoki kostnieją w prześwitach pamięci

barwy gasną w sieci czasu

Na krawędzi negatywnej przestrzeni możliwości

dotknąłem oślepiającego promienia

Każdy następny ruch będzie zwiastunem katastrofy

Wyszczerbiony horyzont wątpliwości

grzęźnie wśród peryferii apatii

W entropii stygnących uczuć

słabną relacje między punktami

W tle ziarnista faktura rezygnacji

Wykluczony z własnej utopii

zanurzam się w zimną wilgotną sierść nocy

Zamroczony kołysaniem mechanicznego komfortu

podnoszę spod nóg ułamek imienia

* * *

Iskry i popioły

 

* * *