Wtorek albo środa po północy

Wtorek albo środa po północy

Zadudniły drzwi pośród nocy,

Gniewnie odpowiedziały im framugi okien,

Wśród sześcianów i kątów prefabrykatów z betonu,

Wzniesionych na ruinach ruin, w sąsiedztwie wygnanych cieni,

Gdzie spełniły się wszystkie klątwy i koszmary historii,

Aż pozostało tylko to niewielkie, gładkie i zaróżowione pragnienie życia.

Czas zapętlił się w obłędnej niezmienności cyklu fizjologicznych potrzeb,

A brunatny śnieg za oknem rozpływa się w depresyjną, wilgotną ciemność.

W skromnym wnętrzu, umeblowanym przeciętnością,

W kokonie żółtawego światła tandetnej lampki nocnej

Pochylona kobieta na krześle usiłuje nakarmić niemowlę.

Dziecko napręża się jęczy krzy-

Czy walczy z bólem obcych doz-

Nań a dłonie matki drgają na kra-

Wędzi załamania cierpli-

Wości wobec uporu codzien-

Nych uciążliwych powtarzal-

Ności – i nagle drobny cud,

Dziecko zaczęło ssać, a ulga spływa na ten ubogi zakątek  kosmosu.

Ciepło habitatu zapanowało nad mrokiem pierwotnego lęku.

Ta chwila nigdy nie stanie się inspiracją dla modnych pisarzy i ekscentrycznych reżyserów,

Ale będzie rozgrywać się raz po raz we wznoszącej spirali intymnych dziejów.

Bez przerwy następuje kolejny akt egzystencjalnego rytuału,

Bowiem dziecko trzeba wyprawić w sen.

Ostrożnie przeprowadzić przez gąszcz niewytłumaczalnych zjawisk

Świetlistą istotkę, która nie rozumie niczego, prócz własnej woli przetrwania.

Kołysanie w objęciach, jednostajne szepty – subtelna magia łagodności

Musi zwyciężyć na przekór temu, co dzieje się wokół,

Pomimo zmasowanego bombardowania kłamstw, w cieniu murów ignorancji,

Omijając wysiedlone rudery utopii i bezdroża złudzeń,

Wśród źródeł zatrutej miłości i rezerwatów wymarłych emocji,

Z dala od wykarczowanych fantazji, wyprzedaży intymności i podróbek charakteru,

Z widokiem na obozowiska bezdomnego sumienia i wyczerpane złoża czułości,

Przed aktualizacjami rozczarowań, inflacją woli i powtórkami obcości.

Wśród odmętów zwątpienia trzeba odkryć w sobie wyspę zaufania,

Na dnie chwiejnej piramidy niepokojów znaleźć pokoik pogody ducha,

W źrenicy gigantycznej ciemności dostrzec przebłyski radości,

Z wirującej kosmicznej otchłani wyrwać skrawek przestrzeni ładu i harmonii,

By otulić nią dziecko.

Dwie głowy, matki i córki, kołyszą się z wyczerpania,

W kokonie żółtawego światła tandetnej lampki nocnej,

W skromnym wnętrzu umeblowanym przeciętnością,

Wśród sześcianów i kątów prefabrykatów z betonu,

Wzniesionych na ruinach ruin i w sąsiedztwie wygnanych cieni,

Gdzie spełniły się wszystkie klątwy i koszmary historii,

Aż pozostało tylko to niewielkie, gładkie i zaróżowione pragnienie życia.

To było dawno temu, wśród innych warstw geologicznych kalendarzowej monotonii,

Zanim nastąpiły zlodowacenia uczuć i powodzie obojętności.

Od tego czasu galaktyki oddaliły się od siebie,

Serca gwiazd zapadły się do wewnątrz,

Ludzkość dokonała fuzji żałoby z szaleństwem,

A ze statku pijanego poety pozostał wrak człowieka.

Ale z daleka wciąż widzi je obydwie,

Jak razem splecione wspinają się na piaszczystą górę

I w przyćmionym świetle wzajemnej ufności

Odpływają w sen.

* * *