Zakamarki kosmosu

Zakamarki kosmosu

Uznacie mnie za szaleńca, ale muszę o tym napisać. Być może moje słowa nie wyjdą poza ten pokój. A może trafią do milionów ludzi? Tak czy inaczej, dla mnie jest to jedyny sposób komunikacji ze światem. Odkąd walczę z otyłością, nie wychodzę już tak często. Poruszam się na wózku inwalidzkim. Obserwuję najbliższe otoczenie. Przyglądam się sąsiadom z bloku naprzeciwko. I mówię wam, żaden nie jest normalny! 

Całymi dniami wpatruję się w okna mieszkań. Na klatce schodowej ktoś przemknął z twarzą ukrytą pod kapturem bluzy. Piętro wyżej czworo ludzi pali papierosy, rozmawiając z przejęciem. Rozchodzą się i wchodzą do różnych lokalów, jakby należeli do jakiejś wspólnoty. A może to rodzinny klan albo gang, który opanował całe piętro? Albo ta para, która przy oknie trzyma wieszak pełen gotowych strojów, jak w teatralnej garderobie. Ukrywają się? Planują jakieś przestępstwo? Na ich parapet wychodzi kot o ciemnobrązowej sierści, z czarnymi łapami i pyskiem. Wygląda jak negatyw zwierzęcia. Wiele okien jest szczelnie przesłoniętych roletami. W pewnym mieszkaniu jeden pokój jest stale zasłonięty i oświetlony sztucznym światłem. Kręcą filmy porno? Pracują nielegalnie? Całe dnie potrafię spędzać na dociekaniach.

Jednak najbardziej zaintrygowały mnie brudne okna na piątym piętrze. Trudno powiedzieć dlaczego, ale mieszkanie budziło wiele domysłów. W nocy widać było jedynie przytłumione, rozproszone światło i niewyraźne kształty wystające spoza wypłowiałych firanek, jakieś duże, masywne walce stojące pod oknem. Lokal wyglądał na skład przedmiotów albo nielegalną hodowlę czegoś, co nie potrzebowało zbyt wiele słońca. A może była to melina gangsterów? Kryjówka jakiegoś hackera?

Wkrótce wypatrzyłem lokatora tego mieszkania. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak każdy stary, bezrobotny, samotny mężczyzna. Zielonożółty na twarzy, z fioletowymi palcami, miał pożółkłą, wiotką skórę, co dawało mu wygląd zasuszonego trupa. Zaintrygował mnie jego sposób zachowania. Poruszał się, jakby dopiero wracał do zdrowia po udarze mózgu. Czasem zachowywał się tak, jakby nie rozumiał ludzkich zachowań i zwyczajów. Jakby imitował ludzkie czynności. Całymi dniami zbierał puste opakowania i stare gazety. Nosił po kilka butelek w zwinnych, długich palcach, a gazetami przykrywał sobie twarz. Budziło to pewien niepokój, kiedy chodził tak na oślep po okolicy. Jednak dopiero po pewnym czasie domyśliłem się, że coś było z nim nie w porządku. Mężczyzna miał problem z zarostem. Jego włosy wychodziły ze skóry, opadały wzdłuż ubrania na ziemię, gdzie wiły się jak obcięte ogony jaszczurek albo ślepe robaki. A on wyłapywał je i wkładał sobie do ust. Połykał całe garście. Było to tak ohydne, aż fascynujące.
Ten dziwny człowiek kłócił się z dozorczynią ze swojego bloku. Raz widziałem, jak wygoniła go ze śmietnika. Najwyraźniej wygrzebywał śmieci z kontenerów. Innym razem nie chciała wpuścić go do budynku z ogromną stertą ubrań na starym wózku dziecinnym. Czemu ten osobnik znosił tę starą, podartą odzież? Odór na jego piętrze musiał być nie do wytrzymania. Dozorczyni goniła go z głośnymi krzykami i wymachiwaniem ramion, a on uciekał chyłkiem, starając się naśladować jej ruchy i odgłosy. Co tylko bardziej ją irytowało. Ale we mnie obudziło zaciekawienie tym indywiduum, wyglądającym na nieudolną imitację człowieka. Mimo awantur z dozorczynią nadal chyłkiem znosił puste butelki, gazety, stare ubrania.

Aż pewnego dnia mężczyzna zniknął. Co dziwne, w tym samym czasie, znikła również dozorczyni. Nikt jej nie widział przez kilka dni. Tymczasem w oknach mieszkania widać było wyraźnie pulsujące, fioletowe światło. Zza okien bił jednostajny, bladofioletowy blask, który stawał się niewidoczny w świetle dziennym. Po kilku dniach zjawili się policjanci. Zaczęli wypytywać o dozorczynię. Kiedy to usłyszałem, najszybciej jak mogłem, wytoczyłem się z mieszkania i zajechałem pod klatkę bloku naprzeciw. Policjanci cofnęli się na mój widok. Przedstawiłem się jako zatroskany i zaniepokojony sąsiad, po czym opowiedziałem całą historię. Razem z policją weszliśmy na górę, pod drzwi lokalu tajemniczego indywiduum.

Wokół mieszkania unosił się potworny fetor. Jednak drzwi nie były zamknięte. Dostaliśmy się do środka. Widok wnętrza był odrażający. Na ścianach rozwieszone zostały barwne symbole i wykresy, które przypominały dawne mapy sfer niebieskich albo ezoteryczne schematy świata duchowego. Ponadto w dużym pokoju rozpięta była dziwaczna pajęczyna. Liny i nitki zaplecione ze starych, podartych ubrań rozchodziły się promieniście w różne strony mieszkania. Trąciłem jedną z nich, nie czuć było sprężystości, była raczej jak obumarła trzcina albo uschła gałąź. Jednak w jej drżeniu wyczuwało się niezwykłą moc, wzbudzała rezonans o niezwykle wysokiej częstotliwości, subtelnej i wysokiej, przekraczającej ludzkie zmysły. Czułem, że ta nić, ta struna sięga gdzieś daleko i głęboko, aż poza znane nam wymiary przestrzeni.
Tam, gdzie zbiegały się nici tej pajęczyny, w dużym pokoju, znajdowało się źródło pulsującego, lekko fioletowego światła. Hipnotyczny, fluorescencyjny blask emanował wprost z powietrza, jakby lśnienie wypływało spoza dwóch pionowych, niewidocznych linii, wznoszących się jak słupy pośrodku pokoju. Jednak niewidoczne przeszkody nie były słupami, ale raczej krawędziami, a mglista poświata wypływała spoza nich. Przyćmiona, zadymiona jasność promieniowała spoza fałd przestrzeni, jakby płaszczyzny rozstąpiły się i ciemne światło wyciekało ze szczeliny pomiędzy wymiarami. Przeszliśmy do drugiego pomieszczenia. W małym pokoju leżały zmasakrowane zwłoki dozorczyni. Ktoś wyciął jej żywotne organy. Nici i liny pajęczyny były unurzane we krwi dozorczyni, jej ciało oplecione, jak owad w pajęczej sieci.
W małym pokoju ukrywał się tamten lokator. Pochylał się nad trupem dozorczyni. „Stój pan!” wrzasnął policjant. Osobnik spojrzał na nas. Jego oczy były krwistoczerwone i przerażająco puste, pozbawione źrenic. To krwawe, puste spojrzenie sparaliżowało nas. W tym czasie indywiduum zdołało dziwnym, posuwistym ruchem przemknąć między nami i zaczęło wciskać się między fale ciemnego światła wypływające ze środka pajęczyny. Wdzierał się między niewidzialne fałdy wymiarów, wymachując bezładnie rękami i nogami, jak wielkie niemowlę. Sapał i piszczał, ohydnym, nieludzkim głosem, jak gotowane skorupiaki. Z uporem wciskał się między nachodzące na siebie płaszczyzny cienia, w panicznym wysiłku, jak zwierzę, które szamocząc się, próbuje uciec z potrzasku. W końcu wsunął dolną połowę swojego ciała, a za nim wciągnął głowę. Wtedy cała sylwetka zniknęła, a  przytłumione światło przestało pulsować, zbladło i wsiąkło z powrotem w przestrzeń, jakby zassała je próżnia. Fałdy przestrzeni wyrównały się, jak zamykające się drzwi.
Rozmyślałem o tym wydarzeniu całymi dniami. Doszedłem do zadziwiających wniosków. Przybysz nie był jakimś super-inteligentnym wysłannikiem obcej cywilizacji. To był po prostu kosmiczny pasożyt, który zagnieździł się w zagłębieniu pomiędzy osobliwymi wymiarami kosmosu. Musiał męczyć się bardziej niż my. Szamotał się, jak zwierzę uwięzione w sidłach. Nie sądzę, aby przewyższał nas inteligencją. Kierowała nim raczej zwierzęca intuicja. Jakieś nieznane organy umożliwiały mu przemieszczanie się pomiędzy wymiarami kosmosu.
Po co to robił? Czy kosmita-insekt leciał niczym ćma do światła? A może odwrotnie, jak nietoperz uciekał do ciemności, wciskał się z powrotem w zakamarki ciemnych wymiarów kosmosu? Czym jest światło? A czym jest ciemność? Kosmiczny robak wysysał ciemność z dozorczyni, aby napełnić nią swoją sieć? Wysysał z dozorczyni całą złość i gniew? Spijał złe emocje tej kobiety? A potem wcisnął się w jakąś szparę w przestrzeni i uciekł do swoich wymiarów, do swojego ciemnego kosmosu. Czy to znaczy, że gdzieś w zakamarkach wymiarów jest mroczny negatyw naszego kosmosu?

* * *

Zwątpienie wśród ruin

Zwątpienie wśród ruin

Oko słońca. Przesuwa się powoli, prawie niezauważalnie. Wysunęło się znad poszarpanej krawędzi dachu rozerwanego przez pocisk, teraz płynie powoli przez błękitną przestrzeń jak ogromna, oślepiająca źrenica. Leżę bez ruchu pod ścianą. Widzę słońce ponad nierówną linią urwanej betonowej płyty, która kiedyś była podłogą. Cienie przesuwają się płynnie po ścianach. Leżę w najdalszym rogu pokoju, na dnie rozszarpanego sześcianu. Przeciwległą ścianę pocisk przeciwartyleryjski wyrwał ponad dwa miesiące temu. Zdewastowane pomieszczenie kończy się przepaścią, dziesięć pięter ponad powierzchnią ziemi. Leżę w pełnym słońcu. Cały dzień udaję martwego. Udaję?

Słońce przesuwa się po niebie jak źrenica oka, szukając mnie. Leżę nieruchomo, aby czujne oko mnie nie spostrzegło. Leżę nieruchomo, aby uniknąć oparzeń. Leżę nieruchomo, aby oszukać głód i pragnienie. Nie mam wody. Jestem jak balast wahadła, cień słońca, czarny, nieruchomy kamień. Nieskończenie mały, ciemny punkt. Godzinami patrzę w niebo, głębokie, bezkresne. Mój wzrok osuwa się w dół, na poszarpane ruiny dawnych bloków. Urwane ściany szczytowe ukazują szachownice pięter, otwarte szuflady mieszkań. Obumarła termitiera, z której wyciekło życie. Dawne osiedle Za Żelazną Bramą przy ulicy Grzybowskiej, kiedyś było tak gwarne, teraz szybko porasta chwastami. Drzewa rosną w ruinach.

Daleko po drugiej stronie wąwozu, który kiedyś był Aleją Jana Pawła II, w podobnym, zrujnowanym bloku mieszkaniowym, widzę identyczną ciemną kropkę. To człowiek, jestem pewien, chociaż nie porusza się, podobnie do mnie. Jestem pewien jeszcze jednego. To kobieta. Widzę to. Na pewno.

O zmierzchu pełznę po podłodze do krawędzi płyty. Zsuwam się ostrożnie na dolne piętro. Mój pokój nie ma innego wyjścia. To jest jedyne zabezpieczenie przed szabrownikami. Piętro niżej zaczyna się klatka schodowa, schody częściowo wiszą w powietrzu. Kiedy docieram na poziom ulicy, jest już ciemno. Zaczyna się zwykłe życie. Po zmroku armie mają czas wolny, choć brzmi to absurdalnie. Lotnicy leżą pijani, artylerzyści śpią w wojskowych burdelach, jedynie naćpana piechota grasuje w ruinach, chociaż ze strachu i z lenistwa zwykle trzymają się przedmieść. My, cywile, możemy zacząć żyć.

Włóczę się między ruinami, chociaż podążam w konkretnym celu. Mijam niewielką jamę w podziemiach dawnego hotelu, który zawalił się podczas walk. Co noc widać tam światło, które dodaje nam otuchy. To jest nasz sklep osiedlowy. Tam można kupić jedzenie, wodę, a czasem nawet jakieś ubranie albo leki. Nie trzeba cały czas łapać i jeść gołębi. Roznoszą wszelkie możliwe bakterie i choroby, jednak głód jest silniejszy.

Nielegalny sklep należy do dawnej dozorczyni z pobliskiego osiedla. Ta prosta kobieta zawsze starała się kontrolować całe podwórko. Teraz rządzi całą dzielnicą. Przekupuje żołnierzy, wynajęła swoją własną ochronę. Wciąż jeszcze pamiętam, jak utyskiwała, kiedy parkowałem samochód naprzeciw jej schowka na szczotki. Wówczas bezustannie się kłóciliśmy, choć teraz wydaje się to takie śmieszne. Wciąż ze sobą walczyliśmy o jakieś pierdoły. Często śmiałem się w duchu z tej prostej kobiety. Teraz ona tutaj rządzi. Wszystko stało się takie proste!

Kiedyś byłem prezesem firmy z siedzibą w wieżowcu, z którego zostało tylko kłębowisko stali i hałdy potłuczonego szkła. To już pięć lat! Niezbyt długo, a jednak tak wiele się stało! Pamiętam wybory parlamentarne, po których Polska podzieliła się na dwa wrogie obozy. Jak szybko wówczas potoczyły się wypadki! Najpierw stolicę zaatakowali Ślązacy. Potem opozycja rządowa wystąpiła o wsparcie Rosjan. Rosyjska armia przekroczyła granicę i rozjechała czołgami wschodnią część kraju. Z odsieczą przybyli Niemcy, wyzwalając zachodnią część Polski. Obydwie armie spotkały się tutaj, na linii wzdłuż Wisły. Tak zaczęła się kilkuletnia wojna stacjonarna. Obie armie zniszczyły wszystko, co zdążono zbudować przez krótki okres pokoju na naszych ziemiach.

Zrujnowana Warszawa stała się strefą niczyją. Obie armie walczyły tutaj ponad dwa miesiące, doprowadzając stolicę do kompletnej ruiny. Który to już raz w historii? W nocy mijam na zachodzie, w miejscu Woli, groźne i posępne, księżycowe wzgórza ruin, dawne pole walki, gdzie teraz zasadzono ziemniaki i fasolę. Przemierzam przygnębiające kaniony zrujnowanych wieżowców w centrum, otoczone drutami kolczastymi, najeżone czujnikami ruchu. Zamontowały je boty podczas bitwy automatów. Kryję się wśród poszarpanego betonu. Po tych kilku latach życie sprowadziło się do woli przetrwania. Ukryć się. Zdobyć pożywienie. Przetrwać do następnego dnia. Dowiedzieć się czegoś więcej o zasobach. Moje życie i mój świat ograniczyły się do małej przestrzeni kilku dawnych ulic. Ten zadomowiony teren otaczają niejasne, bezkresne pola domysłów, przypuszczeń, plotek i legend.

Co jest dalej, po drugiej stronie? Tam, gdzie dawniej była Trasa Łazienkowska, teraz jest pokryty gąszczem wąwóz, na którego dnie płynie mulista rzeka. Zarośnięte chwastami zbocza skrywają zasuszone trupy, nad którymi brzęczą muchy... Mokotów i Żoliborz podobno opanowały zdziczałe psy. Rozmnożyły się świetnie, mimo wojny. Dalej rozciągają się niebezpieczne lasy, pełne insektów, szabrowników i zmutowanych zwierząt, podobno w skutku ubocznym jakiegoś ataku broni biologicznej. To i tak lepsze od tego, co stało się z Pragą po zrzuceniu gazów bojowych…  Niektórych plotek wolę nie słuchać. Wiele miejsc lepiej omijać. Aleje Jerozolimskie i wszystkie ulice na linii wschód-zachód, prowadzące do mostów, stały się linią frontu, teraz znajdują się pod ciągłym ostrzałem. Utknąłem tutaj.

Kiedy skradam się pośród ruin, zaczynają towarzyszyć mi inni ludzie. Nie zwracamy na siebie uwagi. Jesteśmy zażenowani tym, kim się staliśmy. Wolimy siebie nie rozpoznawać. A jeśli jutro zginiemy?

Posuwamy się dalej, z lewej widać już Pałac Kultury. Od tej strony wygląda na nienaruszony, natomiast od strony Wisły zieje w nim ogromna wyrwa wzdłuż całego budynku. Z tamtej strony jest zdruzgotany, jak czaszka, którą rozłupano siekierą. Docieram z innymi na miejsce spotkań. Ruiny centrum handlowego Złote Tarasy utworzyły naturalny amfiteatr. Zbieramy się tam raz w tygodniu. Armie wydają się tego nie zauważać. Zostawili nam te ruiny domu handlowego, niedaleko rumowiska dworca Warszawa Centralna, nieopodal  niemal gładkiej wyrwy w miejscu Tunelu Średnicowego, pozostałości po dawnym ataku rakietowym. Nad dawnymi torami kolejowymi wciąż jeszcze unosi się niewidzialna mgiełka promieniowania radioaktywnego. Lepiej tam nie podchodzić.

Tutaj, gdzie kiedyś zapadł się szklany dach, zbiera się niewielka kapela muzyczna, oświetlona blaskiem ognia. Grupa żebraków dawała koncerty wśród ruin, aż w końcu ludzie zorganizowali tutaj prowizoryczne miejsce spotkań. W zespole stary pogorzelec gra ze swoimi dziećmi i przygarniętymi sierotami, znalezionymi wśród ruin. Teraz jest to nasza jedyna rozrywka i główne źródło informacji w mieście; pełni rolę gazety, kabaretu, teatru i manifestacji. Najpierw lider zespołu przechwala się do znudzenia. Potem wyśpiewuje najnowsze wiadomości z ruin miasta. Gdzie można znaleźć czystą wodę. Gdzie żołnierze sprzedają jedzenie na nielegalu. Którędy lepiej nie chodzić. Jaka będzie jutro pogoda. Czy będą jutro walki. Śpiewa o świetlistych, jadowitych wężach i o kontyngentach pokojowych, które mają nadejść. Śpiewa o upiorach w ruinach i o nowych automatach bojowych. Przestaję słuchać, kiedy wokalista wyśpiewuje plotki i miejskie legendy.

Rozglądam się. W tłumie widzę znajomą postać. To musi być ta kobieta, która ukrywa się w ruinach bloku naprzeciw mojej kryjówki. Co zrobić? Podejść do niej? Zaczepić? Porozmawiać? Waham się. Co mnie czeka? Zwykły, szybki, anonimowy seks pośród ruin? Potem jest tylko bardziej smutno. Tak jak wszyscy, obawiam się nawiązywać kontakty. Boję się straty. Szczególnie teraz, kiedy straciliśmy już wszystko. Najprostsze emocje, odwieczne ludzkie dylematy. To dobrze, że człowieczeństwo przetrwało w wątpliwościach. A więc siedzę tutaj i waham się, co zrobić. Po raz pierwszy od dawna.

* * *

Hotel nad urwiskiem

Hotel nad urwiskiem

Dotarli na miejsce późnym popołudniem. Musieli przedzierać się przez korki na drogach wyjazdowych ze stolicy. Pobłądzili w nieznanej okolicy, zgubili drogę mimo GPS-a. Za pierwszym razem trafili do innej posesji. Dopiero stamtąd skierowano ich we właściwe miejsce. Przybyli wyczerpani. Na szczęście hotel wyglądał na nowoczesny, kojarzył im się z podobnym zajazdem, widzianym za granicą. Świetna lokalizacja na spędzenie przedłużonego weekendu.

Hotel spełnił ich oczekiwania. Był komfortowy. Pachniał luksusem i nowością. Dyskretnie podświetlone, gładkie powierzchnie nachodziły na siebie w modernistycznej kompozycji architektonicznej. Hotel miał dwa parkingi, w tym jeden podziemny, dwa wejścia, od frontu i od zaplecza oraz dwa skrzydła połączone holem, na kształt litery „H”. Na początku Ania z Jarkiem mieli pewne problemy z rezerwacją, bo recepcjonistka pomyliła ich nazwiska i nie mogła znaleźć odpowiedniego zamówienia. Potem wsiedli do nieodpowiedniej windy, dostali się na właściwe piętro, jednak w innym korytarzu. Musieli zejść na dół po schodach, żeby znaleźć się w swoim skrzydle. Pokoje miały te same numery, odróżnione literą A lub B. Narzekali przez chwilę na niezbyt jasny system informacyjny.

Z ulgą zamknęli za sobą drzwi pokoju. Jarek chciał tylko napić się i oglądać kanały sportowe na kablówce.  Jednak Ania zamierzała włożyć dres i biegać po lesie. Klimatyzacja, wykładziny, telewizja kablowa i oświetlenie ambientowe dawały im poczucie dyskretnej elegancji. W tym otoczeniu poczuli satysfakcję i ukojenie. Widok przez okno nie oferował zbyt wiele, widać było zaplecze drugiego skrzydła, a ponad nim korony drzew. Okno przepuszczało trochę szarego, dziennego blasku, który rozpraszał jasne, chłodne światło kinkietów. Na całe popołudnie pogrążyli się w pozaczasowej, niezmiennej atmosferze zapewnianej przez stałą temperaturę i wilgotność klimatyzacji, stonowaną barwę ścian i puszyste, ciemne wykładziny. Wpatrywali się w ekran, pokazujący ze ściszonym dźwiękiem, wiadomości sportowe z całego świata. Na korytarzu gładka, ceramiczna okładzina ścian przypominała głębokie, czarne lustra.

Po zmroku wyszli na zewnątrz, do hotelowego parku. Niskie lampki ukazywały kręte alejki pomiędzy wiekowymi drzewami. Jednak nie zobaczyli wszystkich atrakcji reklamowanych na stronie internetowej hotelu. Między pniami majaczyło ogrodzenie. Wysoko nad nimi szumiał wiatr i targał koronami drzew. Doszli do wschodniego skraju posesji, a potem podążali wzdłuż ogrodzenia, które oddalało się od hotelu na kształt rogu niewiadomej figury geometrycznej. Najdalszy punkt był nieosiągalny. W pewnym momencie ogrodzenie ginęło w kolczastych, nieprzebytych zaroślach. Stara, od dawna nieużywana furtka, zapadła się wraz z częścią parkanu. Skraj posiadłości urywał się nad stromym urwiskiem ponad brzegiem rzeki. Niedawno najwidoczniej oberwała się tam pryzma ziemi, osunięta gleba leżała na dnie rowu, ukazując korzenie drzew, które runęły w dół. Tej części posesji jeszcze nie wykończono. Wrócili do swojego pokoju.

Śniadanie podano w formie szwedzkiego bufetu, niklowane tace i pojemniki oferowały jajka sadzone i parówki, na półmiskach rozłożono sery i wędliny. Kilku zaspanych gości snuło się w dresach po rozjaśnionej, pustawej sali. Podczas śniadania przysiadła się do nich pewna para, choć wokół były wolne stoliki. Przedstawili się. Co dziwne, mieli podobnie brzmiące imiona. Roześmieli się, ukrywając konsternację.

Rozmawiali w trakcie jedzenia. Okazało się, że wiele ich łączy. Tamtej parze hotel również przypominał podobny resort, widziany w trakcie zagranicznych wojaży. W naturalny sposób rozmowa zeszła na podróżowanie. Okazało się, że bywali w tych samych miejscach. Lubili podróże do Maroka i Tunezji. Pracowali na podobnych stanowiskach w konkurencyjnych firmach. W tym samym czasie przyjechali do stolicy, w tym samym czasie ukończyli studia, wzięli kredyt i kupili mieszkania u dewelopera. Jedni na wschodnim, drudzy na zachodnim krańcu miasta. Śmieli się z tych podobieństw.

Kiedy wrócili do pokoju, pojawiły się wątpliwości i niepokój. Ania była wściekła bez wyraźnego powodu. Ich dobre samopoczucie prysło. Pod byle pretekstem wszczęli kłótnię. Ania zaczęła spierać się z Jarkiem. Gdzie chcą jechać na wakacje? Czy na pewno warto tam jechać? Czy ostatnio obrali dobry kierunek? Czy Jarek powinien tyle zapłacić za swój dyplom? A to mieszkanie, które kupili na kredyt? Czy to była najlepsza lokalizacja? Ostatecznie spędzili to popołudnie osobno.

Ania poszła na siłownię, zaczęła biegać na bieżni automatycznej. Jej postać odbijała się w wielkiej szybie zajmującej jedną ścianę pomieszczenia. Jasne odbicie jej biegnącej sylwetki jawiło się na tle drzew ciemniejącego parku. Nagle za nią pojawiła się bardzo podobna figura kobiety, która naśladowała jej ruchy. Obie unosiły się w powietrzu, odcinały się od głębi widoku za oknem. Powtarzały swoje ruchy, odbicia odbić, odcinając się wyraźnie od ciemnego tła. Obejrzała się, jednak inne bieżnie były puste. Zatrzymała się. Spojrzała na swoje buty. To były oryginały czy podróbki? Teraz Ania nie była już tego pewna. Nie lubiła starych rzeczy, źle jej się kojarzyły. Nie lubiła również masowej produkcji, fatalnie się czuła w rzeczach z sieciówek. Teraz jej buty niemal paliły ją w stopy. Wróciła do pokoju. Rozdrażniona poszła pod prysznic. W łazience przy lustrze Ania znalazła nową zmarszczkę na swojej twarzy. Ten nowy krem  najwyraźniej nie pomagał.

Jarek wyszedł, zostawił ją samą w pokoju. Poszedł na basen. Chciał się odstresować. Niedawno zmienił pracę, nadal nie był pewny swoich nowych kolegów, dlatego też nawiązywał kontakty, jakby szukał zaplecza przyjaznych sobie ludzi. Teraz jednak pragnął zostać sam. Na szczęście basen, oświetlony ekstrawaganckim, tęczowym światłem, był pusty. Jarek wskoczył do wody. Między jednym a drugim wymachem ramion wydało mu się, że widzi parę wchodzącą do sauny w białych hotelowych szlafrokach. Nie chciał ich podglądać, więc natychmiast zmienił kierunek pływania. Jednak mimowolnie zaczął się zastanawiać. Kim byli? Skąd oni się tutaj wzięli? Czym się wyróżniali? Dokąd teraz mają pojechać? Czy powinien był wtedy tyle zapłacić? Dlaczego tutaj przyjechali? Co zrobią po powrocie do domu? Pływał rozkojarzony, wciąż słysząc czyjeś głosy w pomieszczeniu obok sauny.

Tamta para pojawiła się w sali jadalnej dopiero na kolację. Jarek z Anią nie mieli wyboru. Tym razem oni musieli się przysiąść. Tamci zaproponowali wspólny wieczór. Najpierw zapraszali na małą popijawę do swojego pokoju. Potem jednak zmienili zdanie, wpadli na lepszy pomysł, zanim Ania z Jarkiem zdążyli coś zaproponować. W odległym kącie parku, niemal już nad urwiskiem, znajdowało się palenisko do zorganizowania bezpiecznego ogniska. Nie wiadomo, jak tamtej parze udało się wyprosić zgodę. Ania z Jarkiem nigdy by się na to nie zdobyli.

Przyszli po nich. Przynieśli ze sobą alkohol. Włączyli muzykę ze smartphona. Okazało się że tamci mają coś do palenia. Wypalili skręta, wrócili na górę z powrotem pić. Nieco już wstawieni poszli rozpalić ognisko. Udało im się ułożyć stos, wypełnić suchymi patykami i podpalić od kawałka papieru. Wkrótce przed nimi falowała jasnożółta piramida ciepła i światła. Jak zwykle ogień wprowadzał w hipnotyczny nastrój. Pili coraz więcej, jednak stawali się w dziwny, szalony sposób coraz bardziej trzeźwi.

Płonące iskierki unosiły się, wirowały i znikały w ciemności. Powietrze pulsowało od gorąca, czuło się magnetyzujące napięcie wokół ogniska. Przestrzeń zgęstniała i zagięła się do wewnątrz, jak splątane wymiary. Nagle nad ogniskiem wyłoniła się z ciemności czarna dziura, płynne, czarne lustro otchłani. Głębia, w którą zapragnęli wskoczyć.

Nie wiadomo, kto poddał ten pomysł. Stali po dwóch stronach ogniska, patrząc na siebie ponad pulsującym żarem, przez ciemną, rozgrzaną przestrzeń. Zaczęli przeskakiwać przez ognisko. Z obydwu stron, niemal wpadali na siebie. Ponad ogniskiem mroczniało gęste, niemal płynne powietrze. Alkohol osłabiał doznania. Czy w ognisku zapłonęło słońce? Czy stopili się nad ogniskiem? Czy przeszli na drugą stronę lustra? Nic już nie było pewne, a wzrok prześlizgiwał się po gładkiej powierzchni komfortu, beznamiętnie rejestrując szeregi bezosobowych imitacji niepraktycznych przedmiotów.

Co potem się działo? Nikt nie był pewien. Jarkowi wydawało się, że szybował ponad drzewami. Był ogromny. Nie miał granic. Zniknął. Zostało tylko oko, ale oko patrzyło ze wszystkich stron, było wszędzie. Nie było jednego punktu. Zaglądał do wnętrza kuli, która była światem. A może świat był w jego wnętrzu? Nie znał tych uczuć. Nie był pewien, jak je opisać. Nie chciał o nich myśleć. Chciał uciec, wycofać się.

Z ogniska wracali zdezorientowani. Czuli się obco i dziwnie. Nie poznawali siebie nawzajem. A co się stało z tamtymi? Ulotnili się? Potem nigdzie ich już nie widzieli.

Obudzili się w innym miejscu. Obudzili się w nieswoim pokoju. Nie mogli znaleźć swoich rzeczy. W końcu założyli nie swoje ubrania. W szafie znaleźli obce walizki. Nigdy nie czuli się tak komfortowo i obco jednocześnie. Ten pokój był większy i droższy, a na ubraniach widniały metki najlepszych marek odzieżowych. Zdezorientowani, skonsternowani zeszli na dół, do recepcji. Należności zostały wcześniej uregulowane, teraz wystarczyło odebrać rachunki. Jednak na drukach nie mogli rozpoznać swoich nazwisk. Kim byli tamci ludzie? Co się z nimi stało? Idąc na sztywnych nogach, wciąż jednak usatysfakcjonowani pobytem w hotelu, udali się na parking. Poszukali wozu. Mieli kluczyki do znacznie lepszego samochodu, niż ich poprzedni wóz. Wsiedli do nieznanego auta, opanowując drżenie rąk odpalili silnik. GPS prowadził ich z powrotem do domu. Nawet nie obejrzeli się na hotel nad urwiskiem.

Jednak prawdziwe zaskoczenie czekało ich na miejscu. GPS zaprowadził ich pod całkiem obce mieszkania. To była znacznie lepsza dzielnica, apartamentowiec, o jakim dawniej mogli tylko marzyć. Wciąż zdezorientowani i sztywni, weszli na górę. Mieszkanie było większe i lepiej urządzone, niż ich dawne lokum. Niepewnie rozeszli się do osobnych sypialni. Nie mogli na siebie patrzeć, ponieważ nie rozpoznawali siebie nawzajem. Czuli onieśmielenie wobec siebie, byli dla siebie tacy tajemniczy i wyniośli. Następnego dnia obydwoje szybko poszli do pracy, unikając bliskiego kontaktu.

Uczucie obcości nie opuszczało ich jeszcze długo po powrocie z weekendu w hotelu. Żyli siłą rozpędu. Wstawali, szli do pracy. Wykonywali swoje obowiązki. Mieli swoje rozrywki. Wracali do domu.  Ich życie stało się bardziej komfortowe. Jednak czasem przystawali i dyskretnie przyglądali się swoim dłoniom, swoim odbiciom w lustrze, w szybach. Kim byli? Czy to wciąż byli oni? Czy stali się kimś innym? Nie poznawali się. Nie znali siebie nawzajem. Nie mogli patrzeć sobie w swoje obce oczy. Widzieli w nich siebie jako innych. Odczuwali paniczny zawrót głowy podczas patrzenia sobie w oczy, na usta.

Siadywali w salonie swojego nowego, lepszego domu. Nie śmieli nawet się ruszyć. Wszystko było obleczone grubym konturem cienia, jakby przykrywało prawdziwą istotę rzeczy, niewidoczną, ukrytą w głębi, w przestrzeni negatywnej ich istnienia. Jaskrawe, zimne światło LED oddzielało, izolowało przedmioty i osoby. Wszystko było gładkie i błyszczące, niczym pokryte folią ochronną. Oni sami czuli się jak nowe produkty, których nie wyjęto jeszcze z opakowania. Byli nowi i obcy zarazem. Obiecywali sobie pojechać jeszcze do tamtego hotelu nad urwiskiem w najbliższy wolny weekend.

Nigdy nikomu nie przyznali się do tej przygody.

* * *