Jim Buther: „Akta Harry’ego Dresdena, 2: Pełnia księżyca”
Tym razem mag Harry Dresden ma do czynienia z całą watahą wilkołaków. Nie ma sensu streszczać tak wartkiej fabuły. Czasu jest zaledwie tyle, by zapisać kilka dygresji.
Odmienność zwierząt i ludzi: różne wersje możliwych zachowań, zależnie od różnych zmysłów. Mężczyzna przemieniony w wilka, wilczyca w przebraniu człowieka. Wszystkie możliwe rodzaje transgresji. A pośród nich niepokorny charakter maga, jego niska samoocena i spustoszenia, jakich w efekcie dokonuje.
Wywrotowa filozofia życia, która bierze się z ciężkich doświadczeń życiowych. Dresden spotyka się z różnymi ludzkimi bestialstwami, niesprawiedliwościami losu i paradoksami – ci, którzy zaglądają mu w oczy, a więc i w głąb duszy, twierdzą, że widzą piekło.
Realizm fabuły i postaci, charakterów. Moralna przewrotność, moralna ironia: źli policjanci, dobrzy gangsterzy, mocne kobiety, słabi mężczyźni. Współczucie u zwierząt, bestialstwo ludzi. Trybalizm gangu młodocianych wilkołaków.
I tak dalej, i tak dalej.
* * *
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz